Μοναχικά, παραπονεμένα σπίτια φυτρώνουν εδώ κι εκεί,
τ' απομεινάρια μιας ολόκληρης ζωής.
Σαν άγρυπνοι στέκονται φρουροί
χωρίς καμιά ξεδιάντροπη τάση φυγής.
Λες και είναι βιβλίο η Βυρώνεια που σε κάνει να βυθίζεσαι στις
σελίδες του με μανία.
Η υπογραφή συνθήκης και η χάραξη συνόρων στο Στρατηγείο, των Βαλκανικών Πολέμων την θύμηση να φυτρώνει στη σκέψη μας κάνουν.
Κι αυτή η βουνοπλαγιά είναι πιο καταπράσινη από ποτέ,
ντυμένη μ' αγριολούλουδα που ευωδιάζουν κι ευφραίνουν κάθε είδος ζωής.
Συνεπαρμένος ο ουρανός δεν ξέρει τί να πρωτοθαυμάσει!
Κι αυτός ο ορίζοντας της σκέψης, απέραντος!
Πόσο ν' αντέξει αυτή η σιωπή
να κλαίει πάντοτε μόνη;
Πώς ζει; Τι αισθάνεται; Τι ψάχνει να 'βρει;
Με τι σκέψεις άραγε το νου της φορτώνει;
(Ο "Ύμνος της Βυρώνειας" περιλαμβάνεται στην πρώτη ποιητική συλλογή της συγγραφέως Ελένης Σίμπα με τίτλο ''Το τρίτο χρώμα του πελάγους'' και εκδόθηκε το 2004)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου